Belki doğumumdan beri
Kendimi hep mücadele ediyor gibi hissediyorum,
Kendimle...doğası öyle...
Artık bir düşünceyi değil ucundan tutmak,
Anlamaya bile vakıf olamayacak bir becereksizliğe özlem içindeyim,
Çok boş bakar buluyorum hayata kendimi...oh ne ala...
Alnımın ortasında kurşun gibi ağır bir sarkaç,
Bir sağa bir sola sallanıyor
Beraberinde herbiri birbirinin kendisi olmuş düşüncelerle...
"Anlamın" algılanamayacağını ne zaman keşfetmiştim? Meçhul...
Nasıl olsa herşeyin anlamı, herkesin sarkacında farklı demleniyor...ne gam...
"Umursamıyorum" da değil de...
"Düşüncesiz" ve "anlamsız" bir hayatın daha sık pestilimi çıkaracağı günlere doğru koşmak geliyor içimden...
Savuralım bakalım ilk adımı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder