BEYN

Benle beyini birleştirdim. 
Beynim; çokca nüfuz ettiğim bir hanem değildir. 
Çok kullanamadım hakçası... 
Yani rahatlıkla 'öğretmenden, az kullanılmış, temiz' diye ilana çıkabilirim...
Herhalde vardır hakkıyla kullanacak bir nöron ağı kişisi...
Neyse, ne zaman beynimi kullanmaya yeltensem, 'ben' sıyrılıyor aradan. 
Gerçek hissettiğimi, yalansız, dolansız söylemeyi becerebilmemin beynimle hiç ilgisi olmadı, hep benle ilintiliydi...
Sonunu düşündükçe kararacağım kararların haz duygumu dürtmesi; beyinsiz benime ait...
Böylelikle hiç düşünmemenin avare cesareti ben'i, beynimsiz sarıp sarmalıyor, çok güzel oluyor...
Ama tabii insanlarım, genellikle beyinli benle iştigal etmek istiyor...
Çoğu zaman hüsrana uğramaları bundan...
Dolayısıyla kaçamak köylerden, kaçamadığım sitanbula dönüyorum...
Çok acı oluyor beyinli benin sitanbula dönmesi...
Sitanbulu gerçek sananlar: öyle bir kent hiç olmadı !
Ben de beynimle ben olamadım...
Ama beyinsiz benim de çok kaybetti...
Kayıpların buruk hazzını da çook severim aslında ama,
Bu ara, sadece bir süreliğine, beynle gidiyorum...