KÜNK...

Künk gibiyim...

Cuma günü saat 17.30 gibi derste çok okuyup-çok düşünen öğrencilerden biri dedi bunu bana.

'Hocam, bazen künk gibi oluyorsunuz, anlatırken gözleriniz amfide bir yere takılıyor, kimseyi görüp duymuyorsunuz, farkında mısınız? ' diye sordu...

'Bu bazılarımızı biraz endişendiriyor, çünkü anlatmaya devam ederken bizi farketmiyorsunuz...'

'Peki sonra nasıl geri geliyorum?' diye sordum...

'Aynı şeyi yaparak; yani gözlüğünüzü çıkarıp yüzünüzü ovuşturuyorsunuz' dedi...

Pek de şaşırmadım...

Bu hal hoşuma gidiyor; anlattığımdan kopmadan kendimden kopma durumu:))

Bir kaç parçaya bölünüp, düşündüğüm herkesin anını yaşamaya çalışıyorum, babam gibi...

Referansımı biliyorum da, referansımın durumunu beğenmiyorum...

Şunu anlıyorum: künk gibi olunca kaçıyorum bu diyarlardan. 

Yetişkin olamıyorum o vakit, zaten çoğu kez yetişkinliğe yetişemiyorum, pişemiyorum...

Benim pişmeyle başından beri aram yok, 7 ay bekleyebilmemden zaar...

Ama künk gibi olmak ve bunun tesbiti, kulağıma baharatlı şeyler fısıldıyor.

Jacqueline'nin gözyaşlarını, Jacqueline'nin kendisinin çalışını fısıldıyor mesela...baharatlı ve künk gibi...